Hier In Salamanca

Hey allemaal,

Laura is opnieuw op reis. Deze keer naar Spanje om spaans te leren. Ik wilde dit heel graag, omdat in in februari begin met de hoge hotelschool en dat is al zwaar genoeg zonder een nieuwe taal. Daarom wil ik het mezelf een beetje makkelijker maken en nu al een voorsprong opbouwen voor in Maastricht.

Ik ben hier zondag 15-8 aangekomen. MAAR HOE! Echt .. deze organisatie is echt raar. Het is allemaal heel slecht geregeld. Ik heb één email gekregen, die deze hele reis bevestigde. Er stond niet eens duidelijk in waar de school was en wat allemaal de bedoeling was. Ik had echt verwacht dat ze misschien een soort van regel systeem hadden ofzo of in ieder geval iets meer feedback.
Ik stond op Basel/freibourg/mullhouse airport en moest daar natuurlijk dag zeggen en ben toen het vliegtuig in gestapt. Ik ben helemaal achterin gaan zitten, daar zit ik nooit, en dat doe ik ook nooit meer ! haha. Je voelt echt alles. We hadden onderweg ook nog best wel veel turbulentie en ik ging, omdat ik helemaal achterin zat, echt op en neer op mijn stoel. De mensen naast me keken me echt zo aan van: “met Easyjet is dat heel normaal hoor”. Ik kwam aan in Madrid. Er kwam al meteen zo een hitte golf op me af. Ik met mijn grote roze koffer en handbagage op naar de metro, deze was eigenlijk heel makkelijk te vinden. Ik heb precies gedaan wat ze van me vroeger op het vage stencil en ben dus ook uitgestapt bij de halte waar ze wilden dat ik uitstapte. Er stond in die beschijving, dat als ik uit de metro zou komen, ik een groot plein zou zien en dat daar allemaal bussen zouden zijn. Ik kwam die trap omhoog geklauterd (met een koffer van 20 kg en handbagage van 25) en dacht echt van HA yes.. geen gesleep meer.. op dat moment realiseerde ik mij, dat er echt helemaal niets was daar. Geen bussen en nog niet eens een plein. Het waren gewoon 5 drukke straten die elkaar kruisde. Ik zag een bus en ben daar super snel heen gegaan en heb gevraagd (hoe weet ik niet, want niemand spreekt hier engels) of dit de bus naar Salamanca was. Nou nee, dan moest ik naar “autores”. Ik voelde me zo verloren! Ik heb mamma opgebeld en gevraagd waar ik nou eigenlijk was in madrid, (leuk hè dat zij dat beter wist dan ik :P, haha) ze had me verteld: ja, loop die straat maar in, daar moet het zijn. Nou niets dus.. alleen een hele grote zandvlakte. Ik ben al die straten op en neer gelopen, en vergeet niet!: ik had nog steeds al die bagage bij me, was ondertussen aan het bellen, een kaart aan het bekijken, straat namen aan het lezen, mensen aan het zoeken die engels spraken en daar rond aan het lopen met een wintervest(vraag me niet waarom). WOW. Dat was echt ff een skilltje multi tasking als je het mij vraagt. Ik ben toen een hotel binnen gelopen en gevraagt waar “autores” dan wel niet was. Zegt ze “ja, je hebt wel gelijk, er was hier ook een busstation, maar die is er al 3 jaar niet meer “ !!!!! AAAAAAAAAAAH. Toen had ik echt zin om die organisaties nek om te draaien. Je snapt nu wel dat je niet met deze organisatie moet gaan ( Iberica heet hij gna gna (6)) Toen heeft ze me uitgelegd waar ik wel heen moest en ben ik daar heen gegaan. Het was een heel groot ongeorganiseerd busstation. Het was 20:00, Ik keek op het bord en dit is wat er stond:
SALAMANCA : 20:30 CANCELLED
SALAMANCA : 21:00 CANCELLED
SALAMANCA : 21:30 CANCELLED
SALAMANCA : 22:00 CANCELLED
Toen had ik nog meer zin in mijn reis naar “sa-la-manca.. pff domme Spanjaarden”. Er zat niets anders op dan op de allerlaatste bus te wachten die die dag zou rijden. Dat was die van half 11. Later kwam ik erachter dat de bussen staakte.. Ondertussen probeerde wij (pappa, mamma, ik en drie kennissen) die mensen (mijn gastfamilie) te bereiken. We kregen ze maar niet te pakken! Toen mijn pappa haar eindelijk aan de telefoon had , bleek het dat ze geen engels sprak!! omg…. Waar ben ik terecht gekomen. Vandaar dat er allemaal mensen gebeld moesten worden die spaans spraken om aan hun uitteleggen dat ik pas om 3 uur in de morgen zou arriveren. Er waren hier 3 mensen voor nodig, omdat de verbinding ook nog zo slecht was. De vraag was ook nog of ze me misschien op zouden kunnen halen aangezien het niet echt super is om alleen daar te staan om 3 uur ‘s ochtends. Deze message is helaas niet doorgekomen, dus moest ook taxi nemen, verder ook geen probleem natuurlijk. (later bleek dat ze helemaal geen auto hadden) Ik kwam aan in een straat waar je echt zo denkt van “weet u het zeker meneer de taxi chauffeur?“ Ik drukte op de bel en er gebeurde niets.. (taxi was al weg) ik stond nog om te heen te kijken van okay.. en nu. Nou toen toch bbbbrrrrrrr. En de deur ging open. Toen zag ik het trappenhuis. ACHT TRAPPEN. En niet trappen van 3 treden. Nahja boven uitgekomen, ademloos. Ze leek me wel aardig. Ze zei niet veel. Alleen wanneer ik morgen school had en dat ze het me wel zou laten zien (de school). De week bij het gastgezin was okay. Hele aardige mensen maar gewoon hele andere levensstandaarden. Ze ziet haar man 2 dagen per week in het weekend. Hij werkt buiten Salamanca en verdient daar zijn geld. Zij is ‘s ochtends schoonmaakster, maar het huis is echt van top tot teen totaal smerig. Ook een rede waarom ik daar weg gegaan ben. Ze spraken alleen tijdens de lunch met mij, alsof dat moest. Zo heel erg geforceerd en dat werkt ook niet. Het moet wel een uit zichzelf gaan. Verder spraken ze dan dus ook niet met me. Die kindjes keken alleen maar televisie van 2 uur 's middags als ze uit school kwamen tot 12 uur ‘s avond toen ze naar bed gingen. Ze aten ook chocolade koekjes als ontbijt haha, maar dat is heel wat anders. Het werkte gewoon niet. Punt. Ik woon nu in een appartement en dat is super. Met Australische jongens, Duitse meisjes en veel plezier en lol. Het enige nadeel hier is dat ik hier helemaaaal geen spaans spreek haha .. nahja. Ik ga m’n best nog doen.
Ik laat jullie gauw weer weten hoe het hier is !

Veel liefs xx